Калі Заратустру споўнілася трыццаць гадоў, пакінуў ён радзіму і роднае возера і падаўся ў горы. Там ён шчасціўся з духу свайго і адлюдненасці і не стамляўся ад гэтага цэлых дзесяць гадоў. Але нарэшце перамянілася ягонае сэрца, — і аднаго разу раніцай, прачнуўшыся на золку, ён устаў перад сонцам і так сказаў да яго: О вялікае свяціла! У чым было б тваё шчасце, калі б не было ў цябе тых, каму ты свеціш? Дзесяць гадоў ты ўзыходзіла над маёй пячорай: ты стамілася б ад свайго святла і руху, каб не я, каб не мой арол і не мая змяя. Але кожнае раніцы мы чакалі цябе, прымалі шчодрасць тваю і мілаславілі цябе за гэта. Глянь! Я ўжо стомлены сваёю мудрасцю, як пчала занадта вялікім узяткам; і вось — мне патрэбныя рукі, каб разамкнуліся да мяне.
Олег Макаров. про Василий Анатольевич Криптонов
26 12
Открытие для меня вчера этот автор
Начал читать "Заметки на полях" — прямо восторг от стиля. Последние годы так было только с Капбой и Мусанифом.
В общем, если вам важно не только "о чём" написано, но и "как" — рекомендую
vladimir1098 про Кинг: Не дрогни (Триллер)
25 12
Очень много ошибок, сложно читать, я решил подождать официальный перевод, тем не менее спасибо переводчикам за работу
Прочитавшие эту книги читали: